Miejsce Mocy

To miejsce, nie różni się niczym, od tego na pustyni. Jest ustawione przed ratuszem. Kiedy bariera jest słaba, czuć tu także moc duchową.

Dziewczyna przyszła do tego miejsca, ale nie wiedziała dlaczego. Jakby jakaś mistyczna moc ja do niego ciągnęła. Nie zastanawiała się nad tym głębiej, tylko po prostu usiadła na ziemi.

Zevran, szedł z tarczą i miecze na plecach. Zupełnie wyzdrowiał, od ostatniego starcia. Przy jego boku, szedł Eldar. - Zevranie... czy aby na pewno, jest tu bezpiecznie..?- Zapytał młody elf, rozglądając się nerwowo po okolicy, mając przewieszony przez plecy łuk z kołczanem, a w dłoni dwa sztylety. - Spokojnie. Duchy nie mogą nas tknąć, a nic nam na razie tu nie grozi. - Powiedział lekko rozbawiony Zevran.

Było cicho. Bardzo cicho. Dookoła Enyi nie było słychać nic. Żadnego szmeru liści, powiewu tańczącego wiatru. Jakby wszystko umarło.
I wtedy do jej uszu doszedł odgłos dudniącego stąpania po ziemi. Niezwłocznie podniosła się, i obróciła w stronę dźwięków.

- Eldar, weź skocz i zobacz, czy kogoś, lub coś widać. - Eldar, jest elfem wyjątkowym. Potrafi skakać na olbrzymie wysokości a gdy spada, nic mu się nie dzieje. - No dobra. Ale jak nie wrócę, to będzie twoja wina. - Mruknął elf, po czym odbił się od ziemi robiąc powolne okrążenia wokół własnej osi. Było ciemno, więc prawie niczego nie dostrzegł. Jakieś pojedyncze zwierzątka. Opadł na ziemie, robiąc małą dziurę bo skoku. - Nic. Zwierzątka. - Stwierdził, po czym oboje ruszyli dalej.

Enya miała dosyć czekania na nic. Zakradła się powoli w stronę nieznanego napastnika. Gdy zobaczyła twarz elfa, nie była zadowolona. Ale zaraz obok dostrzegła Zevrana.
Wyszła z kryjówki, stając przed nim.

Elf odruchowo odskoczył trzymając mocno sztylety. Odruch, po podróżach z jego katami. - Witaj Enyo. - Uśmiechnął się szeroko Zevran. Spojrzał następnie na Eldara. - Spokojnie. Enyo, poznaj Eldara. Elf, minstrel i akrobata. Eldarzem to jest Enya. Jedna z lepszych wojowniczek, rasy ludzkiej w całym Azure. Bez problemu mnie pokonała. - Zaśmiał się pod nosem, na wspomnienie tamtego pojedynku.

- Witaj, Eldarze - powiedziała Enya, spoglądając na elfa z nieufnością. - Zevranie - ukłoniła się lekko, nadal nie spuszczając oczu z obu mężczyzn.
Podeszła nieco bliżej.
- Nie chwal osób, których nie możesz być pewien.- powiedziała szczerze i dobitnie.

Pokiwał spokojnie głową. w jednej chwili się zjeżył. Usłyszał coś, na styl ryku, bądź... pisku potwora. Eldar także się zjeżył, rozglądając nerwowo po otoczeniu. - Cisza... - Wyszeptał lekki rozkaz Zevran. Usłyszał chrzęst gałązek łamanych pod czyimś uzbrojonym butem. Czuł, że to coś nowego, w całym Azure i na całym świecie. Nigdy nie słyszał takiego pisku.

Na początku nie usłyszała. Ale chwilę przed rozkazem Zevrana... Coś się w niej obudziło. Nie wiedziała co to jest, ale starała się jak najbardziej zignorować nowego gościa w jej ciele.
Nie wiedzieć kiedy trzymała w rękach miecz mężczyzny, wyciągając go sprytnie z pochwy u jego boku.

Zignorował to. Wiedział, że coś tu nie pasuje. To nie był duchy. Istoty żywe. A raczej coś, co żyje. Zbliżały się coraz szybciej. Czuł i słyszał, jak podchodzą. To samo czuł Eldar. Oboje wiedzieli, że tu się dzieje coś dziwnego. Coś naprawdę dziwnego. Pomiędzy dużą grupą mniejszych potworów, wielkości człowieka i niższych o połowe, jeden był olbrzymi.

Enya przestraszyła się nie na żarty. Nigdy nie widziała, ani nawet nie słyszała o czymś takim. Jedynie legendy, które czasami opowiadała jej niania, albo goście Ojca. Była zaszokowana.
Wszystkie jej mięśnie spięły się w oczekiwaniu na atak. Nie potrafiła się oprzeć. Z jakiegoś powodu chciała je wszystkie pozabijać. Poczuć ich krew na swoim ciele. Doznać tej satysfakcji.

Nikt nie słyszał o tych potworach, na powierzchni, jednak pod ziemią i owszem. Krasnoludy, napisał krótką książkę, o tych potworach. Głównym elementem jest to: NIGDY ALE TO NIGDY, NIE POZWÓL ABY KREW POMIOTA WPŁYNĘŁA CI DO RANY. Ten pisko-wrzask, rozległ się za ich plecami. Eldar z Zevranem obrócili się i w chwilę pobledli na twarzy. Eldar zaczął się jąkać, patrząc "Hurlokowi" prosto w oczy. Pierwszy obudził się Zevran, używając tylko tarczy, do zgniecenia twarzy potwora. Była metalowa, krasnoludzka i miała zaostrzone końce, więc mógł jej używać, jako tarczy, tarana albo zwykłego miecza.

Dziewczyna stała sparaliżowana. Powoli dochodziło do niej pierwotne, ukrywane pragnienie. Nie zdając sobie z tego sprawy, zaatakowała coś, co wyglądem przypominało goblina, ale zdecydowanie nim nie było. Wyglądało to tak, jakby nieznana wcześniej siła wstąpiła w jej szczupłe, kruche ciało, pozbawiając je wszelkich zahamowań.

Eldar, po chwili ocknął się i zrzucając z ramienia łuk zaczął strzelać do każdego z potworów jakie się zbliżały. Padali jak muchy, ale i strzały musiały się w końcu skończyć. Kiedy rzucił łuk z kołczanem na bok, chwycił oba sztylety i zaczął odprawiać taniec ostrzy.
- Szlak by to! Uważajcie na ich krew! Skażenia z niej NIE da się usunąć! - Krzyknął Zevran, rozcinając gardło jednemu z potworów. W tej chwili też mocnym kopniakiem rozpłaszczył głowę jednego z leżących potworów. To był pikuś, z tym co miało zaraz nadejść. - Sami na pewno sobie nie poradzimy! - Zakrzyknął, po czym z okrzykiem staranował kilka z potworów.

To, co w tym momencie działo się w tym miejscu, nie posiadało słów, które mogły by to opisać. Walka toczyła się nieustannie. Nieprzerwanie. Enya nie słyszała słów Zevrana. W ogóle nic nie słyszała. Pochłonięta przelewaniem krwi myślała tylko o jednym. Zabić.
Wyglądało to wspaniale. Jak taniec wprawnej baletnicy, z tą różnicą, ze ta miała zabójczy miecz.

MG: W tej chwili, wyłonił się zza ratusza, olbrzymi Ogr. Pomioty które było pod jego nogami, zostały zgniatane. Kiedy tylko zobaczył trójkę wojowników, podbiegł ciężkim krokiem, a następnie chwycił Zevrana w dłoń. Zaczął uderzać w niego drugą pięścią.

Zevran: -Aaaaa! - Nie wiedział co się dzieje, gdy nagle nie czuł gruntu pod nogami tylko masywny uścisk. W następnej chwili, dostał mocną bombę w twarz.Wypluł ząb, wraz z całą masą krwi. Próbował barkami odepchnąć dłoń od siebie, jednak to było na nic. Był silniejszy, a co najlepsze Zevran był bezbronny. Czuł jak z nosa i buzi, spływają mu stróżki krwi. - Zevran! - Usłyszał głos Eldara, po czym głośny ryk potwora. Poczuł znowu jak potwór uderza go w twarz, a w następnej chwili ciska nim o mur. - Gh.... zabije cię... - Wyszeptał słabo Zevran podnosząc wzrok na potwora.

Enya, widząc jak Ogr łapie w swe potężne dłonie Zevrana, stanęła sparaliżowana. Nie wiedziała, co zrobić. Bała się jak nigdy.

Jeden z Genloków podszedł, chcąc zabić Zevrana, jednak ten podciął go, zabrał jego miecz i dziwaczą tarczę, po czym sam go zabił. Ból był nie do zniesienia, jednak musiał to zrobić. Eldar wrócił, do rozcinania gardeł potworów. Co chwila było ich mniej. Zevran natomiast dołączył do walki, wykańczając szybko ostatnich z hurloków i genloków. Został ogr. - Eldar, za niego! - Ryknął Zevran, podchodząc do potwora od przodu i robiąc głęboką ranę na jego nodze.

Lillith krążyła po mokradłach, szukając pewnego elementu w tym nadzwyczajnym krajobrazie. Była zaskakująco rozproszona. Nawet jej postać Cienia zanikała co jakiś czas, rozmywając się do niewidzialnej formy. Starała się ze wszystkich sił znaleźć to, czego szukała.
Wtem usłyszała dziwne, ale rozpoznawalne dźwięki. Zesztywniała, jakby coś ją od środka zamroziło.
Nie zastanawiając się za wiele, podleciała do Miejsca Mocy.
To, co tam zobaczyła, wprawiło ją w taka złość, że nie była zdolna się opanować. Dzięki energii, jaką mogła czerpać z otoczenia, stała się o wiele groźniejsza. A widząc swojego człowieka w łapskach ogra, zatraciła się w tym uczuciu.
Po chwili wisiała nad polem bitwy tylko kilka metrów nad ziemią, i wyglądała jak anioł zbawienia.

To, co się działo, przerastało Enyę o stokroć. Nie wiedziała, co robić. Przewróciła się, i leżała na ziemi w plamie szkarłatnej krwi.
A ta postać... ta.. dziewczyna. Była jak jasne światło pośród tego całego zgiełku.
Ruda starała się podnieść, ale coś jej to uniemożliwiało. To ta przeźroczysta istota miała nad nią jakąś władzę.

Potwór nie zwrócił zbytniej uwagi na innych. Zdenerwował się na Zevrana, za to rozcięcie. Zamachnął się po czym uderzył go w brzuch wyrzucając na ścianę. Zjechał po niej powoli, przy okazji wymiotując. Czuł się tak, jakby mu wszystkie wnętrzności wyleciały, jednak nie upuścił broni. Wstał ponownie szybko zasłaniając się przed ciosem, który spadł z góry. Eldar, skoczył bestii na kark, wbijając ostrze w szyje. Jednak dużo to nie dało.

Lillith starała się jak mogła, ale uśmiercenie tylu bestii za jednym zamachem nie jest proste, w szczególności, że są to jakieś bękarty diabelskie. Takie to pojedynczo trzeba wykańczać. Ale ona nie miała na to czasu. Podleciała do tego czegoś, co atakowało Zevrana, i wniknęła do jego wnętrza.
Od tak! Po prostu wkradła się do strzępków jego duszy, sprawiając, że potwór stanął jak zaczarowany. Kosztowało ją to wiele, ale nie przestawała. Użyła całej swojej mocy, by jak najszybciej zabić drania. I rzecz jasna się jej to udało. Stwór padł na ziemie.
Lillith wyszła z jego ciała. Jej aura przybrała teraz bardzo dziwny, szkarłatny odcień. Nie czekając na jakąkolwiek pomoc rzuciła się na inne potwory, wyniszczając je po kolei od środka.

Dziewczyna nie chciała być gorsza od jakiegoś dziwnego stworzenia. Dzięki temu, że tamta zajęła się ogrem, Enya miała szansę wyswobodzić się spod jej uroku.
Wzięła miecz w ręce, i zaczęła wojować nim jak na rycerza przystało. Potwory padały jeden po drugim, zranione bądź zabite przez Enyę.

Zevran, stał jeszcze chwile, po czym padł na trupy kilku z pomiotów. Stracił przytomność. Połamało mu kilka żeber i nos. Uderzenie w brzuch, na dodatek uderzenie w brzuch musiało zaszkodzić jego drogom oddechowym. Eldar nawet tego nie zauważył, zabijając inne potwory, które nadchodziły znikąd.