Łąka

- Oh, nie bądź już taki twardy - powiedziała, kończąc opatrywać rany. Było ich wiele, a na każdej z nich Lillith składała mały pocałunek. Zwykły mężczyzna mógł wziąć to za podtekst czy coś, lecz miało to swoje specjalne przeznaczenie, o którym niekoniecznie wiedzieli ludzie i inne istoty.
Gdy już skończyła, usiadła obok niego i spojrzała mu prosto w oczy.
- Twoje poświecenie nic tu nie dało. Mimo to, dziękuję, że chciałeś mnie ochronić. - jej stwierdzenie mogło być nie do końca zrozumiałe dla Zevrana.

Wzruszył ramionami. - Kolejny order do kolekcji. - Stwierdził. - Będę musiał znaleźć jakiegoś maga, aby pousuwał blizny z mojego ciała. Jedyną, którą na zawsze mam zamiar zostawić, jest ta. - Powiedział wskazując na blizne na oku. Z początku, nie widział na oko, ale mag uleczył chociaż je. - Mam nadzieję, że tobie nic nie jest. - Nie zwrócił uwagi, na to stwierdzenie z jej strony.

- Usunąć? Wiesz, że to jest niemalże niemożliwe..? - powiedziała cicho.
Usiadła obok Zevrana i cały czas przyglądała się. jego koszula nie wyglądała najlepiej. Potargana i zakrwawiona prezentowała się nad wyraz morderczo. Lillith sama nie wyglądała lepiej. Poplamiona krwią szata, która z ledwością zakrywała najintymniejsze elementy jej ciała.

- Do mojej twierdzy, przypłynął skandyjski mag. Znam go od małego. Potrafi usuwać blizny i leczyć rany. Ale tylko tyle. Tylko tyle uczył się przez całe życie. Gdyby nie on, moje ciało było by pewnie jedną wielką blizną. - Powiedział, ze stoickim spokojem. Wiele przeżył bitew, w wielu uczestniczył wojnach. Upłynęło z niego, tak dużo krwi, że można by nią wypełnić 1/20 tego dużego jeziora.

Wzruszyła ramionami i zajęła się oglądaniem własnego ciała, w poszukiwaniu jakichkolwiek ranek. Nawet najmniejsza z nich mogła źle wpłynąć na wszystko wokoło. Takie już były Cienie.
- Krew, którą wypłynęła za dnia eneriva, będzie pioć dusze nasze - jak zawsze wypowiedziała jeden ze swoich dziwnych wywodów, nie przejmując się, że Zevram mógłby czegoś nie zrozumieć.

Spróbował wstać, jednak gdy tylko to zrobił, świat się rozmazał, a on z impetem uderzył o ziemie. Warknął pod nosem, próbując nie zwymiotować. Powoli usiadł, czując, jak dużo krwi, upłynęło z jego ran. - Gdybym kiedykolwiek, miał się zmierzyć moją grupą, przeciwko twoim cieniom i tobie... walka była by przesądzona. Cienie są wielce potężne. - Stwierdził.

- Nie jesteśmy silni. Nie mamy mocy powalania drzew za jednym zamachem tak jak ludzie. Nasze dłonie nie są na tyle silne, by kruszyć kamień, tak jak to robią krasnoludy. Nasza siła jest inna. Pochodzi od Sá Tëve. Jestesmy silne duchem, nie ciałem - to był chyba najdłuższy monolog, jaki kiedykolwiek wypowiedziała.

- Siłą ducha, jest lepsza, od siły ciała. Ciało da się skaleczyć, lub zniszczyć, ze strzaszną łatwością. Ducha, jest trudniej. - Powiedział, podierając się młota, wstając. Jeden z żołnierzy mu pomógł. - Muszę wyruszyć do twierdzy. Zapraszam cię na biesiadę. - Uśmiechnął się słabo. Wszystko było jak za czasów jego okrętu. Bitwy, w których siły wilczego okrętu, są kilkakrotnie słabsze. A i tak wygrywają.

- Ludzie... - wykrzywiła usta w grymasie. - Za dużo ludzi. Cienie nie pokazują się ludziom.
Ledwo skończyła mówić, zamieniła się w Cień.
Zevran mógł poczuć jak przykłada swoje usta do jego, by złożyć na nich tego rodzaju pocałunek, którego zapomnieć nie pozwala nawet czas.

Otworzył szeroko oczy, nie spodziewając się tego. Uśmiechnął się lekko. - Wybacz Zevranie, ale musimy już iść. Trzeba zobaczyć całe twoje ciało. - Powiedział żołnierz. Z cichym westchnieniem Zevran spojrzał na Lilith. - Zegnaj. Może się jeszcze kiedyś zobaczymy. - Powiedział z uśmiechem, po czym ruszył z żołnierzem do twierdzy. Musiał przy okazji, przemyśleć to, co przed chwila się stało...