Ruiny Elatre

- O próbę morderstwa, nie chowam urazy. A co do pocałunku... Musiałaś mieć jakiś cel, aby to zrobić. - Powiedział, wzruszając ramionami. Patrzył na nią niestety z góry, ale co ma zrobić. Jest wyższy. Westchnął cicho. - I wątpię, aby ciebie coś opętało. - Stwierdził, jakby to było oczywiste.

Tym razem była po prostu oburzona.
- To, że nie jestem taka jak ty, nie znaczy, że mnie nic nie może opętać! - jej jasna aura zaczęła ciemnieć.
- A pocałowałam cię tylko dlatego, że ty nie chciałeś tego zrobić! - gdyby mogła, zaczęłaby płakać. Oczy jedynie zaszły jej lekką mgiełką.

Pokiwał głową, że zrozumiał. Dziwnie się czuł. Wszystko co robił, robił zupełnie intuicyjnie. - Nie sądzę, żeby cie coś opętało, gdyż jesteś silna duchem. To, wiem odkąd cię poznałem. - Powiedział. Przez chwilę wszsytko mu się zakręciło. Oparł się o drzewo, powoli się zsuwając na ziemię. Starał się oddychać głęboko, co mu przychodziło z trudem. Spojrzał na nią. Lekko się wytężając pociągnął ją, tak, aby siadła mu na kolanach. - Nie wiem, co się tam stało, ale wiem, że uratowałaś mi życie. I za to ci dziękuję. - Powiedział szczerze, wahając się, nad jedną myślą.

- Co nie zmienia faktu, że chciałam cię zabić! - nie protestowała, gdy pociągnął ją na swoje kolana.
Oparła głowę o jego bark, nie chcąc się za bardzo zbliżać. Nie wiedziała, co mógł sobie o niej myśleć.

- Przywykłem do tego. - Stwierdził jak gdyby nigdy nic. To jest życie. Każdy, próbuję zabić kogoś innego. I co ma z tym poradzić? Przecież, nie zrobiła chyba tego specjalnie. - Więc nie chowam za to urazy. - Powiedział, wzruszając ramionami i składając lekki pocałunek, na jej ustach. Ot tak. Westchnął cicho, czując delikatne ukłucie bólu na twarzy.

Uśmiechnęła się do niego uroczo.
- Dziękuję..
Oddała pocałunek, tym razem już bardziej odważnie.

Podniósł lekko brew. Powoli ją przytulił, nawet nie czując, jak na jego twarz wpływa lekki uśmiech. Po chwili dodał do tego pocałunku, także coś od siebie. Robił to na intuicję. Cały czas, jednak nie wiedział co do niej czuje. W końcu mogło to być zwykłym zauroczeniem. Niee wiedział, czy to jest jakieś większe uczucie.

W jego ramionach zamieniła się w Cień, i wyleciała z nich. Pocałowała go z takim impotentem , że gdyby stał, niechybnie by się przewrócił.

Nie stał, ale w drzewo go niechybnie wbiła. Kawałki kory odszczepiły się od drzewa, upadając na boki. W tej chwili, czuł się dość dziwnie. W końcu... nie zdarzyły mu się nigdy bliższe kontakty, z kimś z innej rasy. A co dopiero z kimś, z rasy Cieni. To było dosyć dziwne. A mówiąc dosyć, można by to przekształcić na bardzo.

Spojrzała na niego po raz ostatni i odeszła, już w ludzkiej postaci.

Westchnął cicho, odprowadzając ją wzrokiem, po czym sam wstał i zbierając swoje rzeczy, ruszył do zamku.