Oaza spokoju

Oaza dziś w nocy była pusta. Był rutynowy patrol żołnierzy i przynajmniej przez dwa dni, nikogo nie powinno tu być, dla teog, Zevran, wybrał właśnie to miejsce. Kiedy tu doszedł, wraz z Lilith, był już w pełni sił. Z lekkim uśmiechem zanurzył już bose stopy w lodowatej wodzie.

A Lillith zrobiła to, czego robić nie powinna. Ściągnęła z siebie ubranie, i nago weszła do wody. Z zapraszającym uśmiechem na ustach spojrzała na Zevrana.

Podniósł lekko brwi, widząc nagie ciało Lilith. Nie mógł się oprzeć temu uśmiechowi. Zdjął z siebie zbroje, po czym reszte odzienia, zanurzając się w wodzie. Dla jego styranego ciała, tak lodowata woda, była jak chleb powszedni. Często wypadał za burte, podczas wilczych wypraw... Podpłynął do Lilith, przepływając obok niej.

Dziewczyna zanurkowała. Nie potrzebowała powietrza, żeby przebywać pod wodą. W końcu Cienie mają w jeziorze swoje siedlisko.
Wypłynęła tuż przez Zevranem, wyłaniając się do połowy piersi. Spojrzała na niego zalotnie.

Z uśmiechem wręcz nieświadom, przejechał palcem od jej bioder aż po ramie, zahaczając palcem o jej sutki. Miał jednak doświadczenie w tych sprawach. Powtórzył ten czyn jeszcze dwukrotnie, oczekując reakcji z jej strony.

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Ujęła jego dłonie, i położyła je na swoich piersiach.
- Wiem, że tego właśnie pragnąłeś... - wyszeptała cicho, zbliżając się do niego.

- Czyżbyś czytała w moich myślach? - Zapytał. Mogło to być możliwe czyż nie? Dłońmi zaczął pieścić jej piersi, a następnie, pocałował ją wrzucając w to dosyć dużo namiętności. Coś mówiło mu jednak "nie rób tego. Jesteście inni". Starał się to jednak stłumić. Problem by był jedynie z jej ojcem, ale nie powinien się o tym dowiedzieć, czyż nie?

- Tego nie potrafię... - odsunęła się od niego na taką odległość, że nie mógł jej dosięgnąć, po czym przysunęła się do niego bardzo blisko, cały czas patrząc w oczy. Położyła obie dłonie na jego piersi.
- Ale... umiem to... - szepnęła ponętnie, i z szybkością lamparta jej dłoń powędrowała do jego przyrodzenia.

- Mmmm.... to bardzo dobrze. - Powiedział, czując jak podniecenie zaczyna powoli napełniać jego całe ciało. Bliskość Lilith, była dla niego w tej chwili najważniejsza. Wiedział, że nie powinni, ale mogli. W końcu, co im się może teraz stać..? Pomioty jak na razie, chyba pokonane.

Uśmiechnęła się. Nadal jednak nie była usatysfakcjonowana.
- Szzzysz! - mimo, że była na prawdę niska, w tym momencie czuła się jak władczyni.
Przysunęła się tak blisko, że ich przestrzeń osobista przestała istnieć.

I to mu jak najbardziej odpowiadało. Położył jedną dłoń na jej pośladkach. Wydał z siebie coś na kształt mruczenia. Noo.... dobra... raczej warczenia, które miało inicjować mruczenie. Nigdy mu nie wychodziło to. Ale kontekst miałbyć w każdym bądź razie ten sam.

Warczenie wydobywające się z jego ust pobudziło Lillith. Rozbestwiała się. Oj, rozbestwiała.
Rzuciła się niemalże na niego, oplatając go nogami.

Nareszcie jakiś konkret Pomyślał sobie, a na jego twarz wpłynął iście pociągający uśmiech. Chciał nim wręcz zmusić ją, do pokazania na co ją stać. Teraz, to ona miała nad nim pełną kontrolę. Mogła z nim robić co chciała a on czasem dorzucał coś od siebie.

To, że się na niego rzuciła, nie oznaczało, że to ona będzie go zadowalać przez cały czas. Spojrzała na niego z wyczekiwaniem.
- Masz zamiar coś z tym zrobić..? - zapytała, przekrzywiając lekko głowę.

- A jakby inaczej. - Powiedział z lubieżnym uśmiechem. Jedną dłoń miał wolną więc zjechał nią do jej "skarbu", zaczynając go pieścić. Coraz bardziej ten trybik który mówił mu "nie rób tego", doskwierał, choć chciał go jakoś zagłuszyć. Gorzej by było gdyby pojawił się w tej chwili jeden z cieni. Ale to im nie groziło.

Jego jakże marne, ludzkie próby zadowolenia Lillith całkowicie na nią nie działały. Spojrzała na niego ze znudzeniem.
Wyplątała się z jego ramion, i stanęła o własnych nogach. Ponętnym, nieznanym ludzkim kobietom krokiem ruszyła na brzeg, gdzie się zatrzymała. Stanęła, przenosząc ciężar ciała na jedną nogę. Z złotymi włosami opadającymi na plecy i piersi, zgrabną, drobną sylwetką, i nieuchwyconą, dawno zapomniana tajemnicą, wyglądała jak jedna z greckich bogini.

Racją było jedno: Cienie, a wikingowie, mają po milion kroć inny gust. Lekko wzruszając ramionami wpłynął pod wodę, nabierając wpierw ogromnej ilości powietrza. Przynajmniej ten upierdliwy głosik "nie rób tego" się uspokoił. Kolejną racją było to, że on był wojownikiem, a nie kimś do bliższej znajomości. Cała sprawa.

- Poddajesz się? - zapytała z żalem i rozczarowaniem.
Weszła po kostki w wodę.
- Zevranie.. myślałam, że jesteś odważniejszy... Że masz w sobie więcej... męskości...

Wypłynął po chwili. - Nie jestem niestey towarzyszem zabaw. Jestem wojownikiem. Możliwe że marnym, ale wojownikiem. - Powiedział spokojnie. Miał doświadczenie, ale nie wykraczające poza granice wikingów. Oni nie byli bardzo wybredni. Płci żeńskiej z rodu wikingów, wystarczyła sama obecność partnera. A tu, no cóż, musi znać "zasady" udanego seksu. Pfff...

Podeszła do niego, ocierając się swoim ciałem o jego.
- Wojownicy... - zaczęła mruczeć cicho, wodząc palcami po jego klatce - Są taacy... uparci.
Przyłożyła usta do jednej z jego blizn, przejeżdżając językiem wzdłuż niej.

- Gdyby nie byli, nazywali by się mięsem armatnim. - Stwierdził. U wikingów nie ma mięsa armatniego. W Azure, jest. Akurat trafiła na całkiem świeżą bliznę po ich walce nad jeziorem. Była od halabardy.

- Czyli nie będziesz się ze mną pieprzyć? - zapytała, po raz pierwszy przeklinając. Nawet nie wiedziała, że zna takie słowa. Spojrzała na niego przenikliwym wzrokiem, który mógł zabijać.

- Jeżeli masz słaby gust, to mogę. - Wzrok go nie ruszał. Uodpornił się dawno temu na takie triki. - A jak sądzę, ty wolisz tych, co są lepiej obeznani. - Powiedział krzywiąc się. Nie mógł się nauczyć, bo nie miał kiedy ani jak. Ale cóż poradzić...

Spojrzała na niego zdziwiona.
- Jeszcze nigdy nie zaznałeś kobiecego ciepła - to było stwierdzenie, nie pytanie.
Oblizała lubieżnie wargi. Powstrzymywała się przed rzuceniem się na niego ponownie.